Sangboken nr.297
Den sjel som har flydd til forsonarens fred,
Skal fienden aldri til jorda slå ned,
Den sjel,- om all helheimen mot henne set,
- Eg aldri, nei aldri i æva forlet.
Så talar vår Gud i sitt herlege ord, -
Den bergfaste grunn for hans folk her på jord.
Kva meir kan han seia enn det han har sagt,
Til deg som har bygd på den grunn han har lagt?
Går vegen i mørke og tårefylt dal,
Min nåde er nok i den djupaste kval.
Ei logen deg svir, - det er alt for den skuld
Å øyda ditt slagg og å skira ditt gull.
Og må gjennom ovdjupe elvar du gå,
Skal straumane der ikkje over deg slå.
For eg vil gå med deg og signa di sorg
I hardaste naud skal du bu i mi borg.
Ver uredd, frimodig, for eg med deg går!
Eg, eg er din Gud ifrå år og til år.
Eg styrkjer deg, hjelper deg, oppe deg held
I ungdom og alder, til seinaste kveld.
(Denne songen kan og syngjast til melodien:
Guds altar på jorda er Frelsarens kross )