I Dagen stod det for ei stund sidan eit stykke som Thomas Bjerkholt har skrive. Vel verd å leggja
merke til. Derfor tek eg det med her:

BEDØVENDE ANDAKTER
I den senere tid har jeg fått anledning til å høre en del på morgenandaktene i NRK. For å si det rett ut: de uroer meg. Ikke ved det som blir sagt, men på grunn av alt det som forblir usagt. For det tales til det norske folk i et inkluderende spåk. Vi er visst alle innenfor. Det tales mye om Gud og hans kjærlighet, lite om Kristus og soningen. Mennesket bekreftes som skapt i Guds bilde og enestående. Men det hviskes kun om at vi er fortapte synderer. Spenningen i Bibelens antropologi er mer eller mindre borte.

Det er rett at vi er skapt i Guds bilde, og dette kan ha vært underkommunisert i deler av norsk forkynnelse. Men hvis dette ikke balanseres med en sann undervisning om vår grunnskade som syndere, blir bildet falskt.

Det lyder en lys og varm skakpelsesteologi mot oss fra NRK, men kallet til frelse, tro og omvendelse er tilsvarende svak. Det tales mye om kjærlighet, lite om korset og kallet til tro på Jesus. Dermed står forkynnelsen i fare for å virke bedøvende på lytteren.

Den som bedøves blir passiv og uten bevegelse. Slik blir det også med den som får høre at man er elsket - uansett (!) - der man er og som man er. Det er sant: Kristus møter oss der vi er. Men han er for god til å la oss forbli der vi er. Det lyder et "Følg meg!" til enhver fra Mesterens munn.

Den forkynnelse som ikke lar dette lyde, vil både bedøve dem, og berøve tilhørerne for Jesu forvandlende makt. Den terapeutiske forkynnelse vil trøste, bekrefte og løfte mennesket. Vel og bra. Man vil gi mennesket en god og sunn selvfølelse. Vi hører det stadig: Det er forskjell på sunn syndserkjennelse og selvforakt. Samtidig med dette synes flere og flere å leve med et skjørt og lite robust selvbilde.

Mange tåler lite av kritikk og irettesettelse. Sårheten sitter løst. Da spør jeg meg selv: Kan det være at det ensidige fokus på menneskets verdighet gjør det mer sårbart?

En forkynnelse som også løfter frem "den onde lyst i vårt hjerte" vil etter min mening gi den enkelte et mer realistisk selvbilde og bidra til større motstandskraft når ting butter imot. Det mennesket som vet seg feilbarlig går ikke så lett til bunns på nederlagets dag. For Kristus er synderes venn og veiviser.

.. Så er både siloslått og hesjing unnagjort endå ein gong. Det vart godt mannskap også i år. Godt å ha arbeidsvillige gutar som tek eit tak!! Det vart minimalt med regn mens me heldt på. 
Dagen då eg skulle hesja såg eg for meg ein svært varm dag. For kl.9 var det alt 19 grader ute.
Men takka vere litt vind og i tillegg lett skydekke etter kvart, vart det godt arbeidsver. Og med god
hjelp av mann og son (Alf Martin) fekk me sett opp og fylt opp tre mindre hesjar. No trengs det
regn på marka, men ikkje på hesjane.... :-)

Ellers realiserte eg ein "draum" no ein kveld. Me har eit fjell på ca 687 moh. med
radiosendar og ein varde på toppen.  Der har eg vore ein gong ilag med Oddvar. Den dagen bles
det så me måtte nesten halda oss fast til varden for ikkje å blesa bort. Men så har eg lenge hatt lyst
og vore oppå fjellet midtsommars og kanskje fått sett solnedgangen.  Så torsdag kveld gav eg meg
iveg. For åleine, for Oddvar har ikkje kne til å gå hverken opp eller ned...
Starta frå parkeringsplassen kl.21, og var den "glade vandrar" oppover.  Men det vart både varmt
og langt sjølv om det er bilveg oppover! Brukte 1 time og 25 min. og det er brukbart, trur eg!!

Vel oppe var det godt både med tørt kles-skift, litt ekstra med kler for å nyta både sol og kveldsmat.
Litt vind vart det, men klarte å halda varmen. Det var godt eg tok med ekstra kler og rikeleg med
vatn !
Vart litt oppgitt då fotoapparatet ikkje fungerte. Fekk melding om kortfeil!! Og det var lite populært
Tenkja seg til å ikkje få tatt bilder når eg endeleg var komen opp - og til og med sola skein!!! Akk ja!
Men eg kom opp litt for tidleg, for det vart for lenge (synes eg!) å venta heilt til sola gjekk ned. I
tillegg såg det ut for at det vart skyer i hav-synsranda. Så eg beg. å gå heimover ca 23.30. Fekk med
meg fin sol eit stykke på veg, og i tillegg kom månen opp etter kvart.

Ein flott tur - sjølv om det vart noko langt! Kjente det godt i div. musklar dagane derpå. Men ukrutt
forgår ikkje så lett. Så no har det blitt omtrent som normalt igjen.. !
Er det nokon "der ute" som les dette, er du velkommen med på ein tur opp i "fjellheimen" her på
Namdalseid :-)